Ολοκαύτωμα 2012

Είναι να απορεί κανείς για το τί αποτελλεί πραγματικό ολοκαύτωμα στις μέρες μας. Το 1944, όταν οι σημερινοί φίλοι και ευεργέτες μας Γερμανοί κάψανε 149 συμπατριώτες μου στον ορεινό Χορτιάτη, τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα. Τους συλλάβανε, τους βασανίσανε και έπειτα τους κάψανε, με την αγαστή βοήθεια συμπατριωτών μας. Των δικών μας προδοτών. Και προδότες υπάρχουν παντού και πάντα.
Σήμερα τέτοιο ολοκαύτωμα δεν ζούμε. Αλλά τί ζούμε; αναρωτιέμαι πολλές φορές. Συνάνθρωποί μας σήμερα δεν καίγονται μεν, αλλά περνούν τη θηλιά στο λαιμό τους, πεθαίνουν από το κρύο γιατί δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους, καίγονται μόνοι τους επειδή έχουν ξεχάσει την φωτιά στο μαγκάλι και τους πήρε ο ύπνος και πόσα άλλα.

 Είναι αυτό λοιπόν το σημερινό, ολοκαύτωμα; Και ποιος έχει την ευθύνη; Έχει άραγε την ευθύνη, αυτός που πουλούσε όπλα και γέμιζε τις τσέπες πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων με μαύρο χρήμα; Έχει την ευθύνη αυτός που ενώ γνωρίζει ότι ο γενικός διευθυντής μεγάλης εταιρίας ηλεκτρονικών πρέπει να γυρίσει στη χώρα και να δικαστεί όπως κάθε Έλληνας πολίτης δεν τον παραδίδει στη χώρα μέλους που το ζητά; Ή μήπως δεν τον ζητά; Αυτή θα ήταν η πρώτη ερώτηση που θα απεύθυνα στον πρώην πρωθυπουργό αν ποτέ τον συνατούσα: πώς ζητούσες όλες αυτές τις περικοπές όταν δεν έκανες τα βασικά για το λαό σου, να τιμωρηθούν δηλαδή οι ένοχοι. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τον συναντήσω γιατί σε καμμία περίπτωση δεν έχω τα 46.000 την ώρα που ζητά για τις ομιλίες του. Και να τα είχα βέβαια, θα γελούσα.
Όπως λοιπόν τότε βασικοί υπεύθυνοι ήταν δικοί μας ταγματασφαλίτες για τη θυσία των συμπολιτών μας, έτσι και σήμερα μεγάλες ευθύνες έχουν και τα δικά μας καλόπαιδα.
Ο Σεπτέμβριος είναι ένας δύσκολος μήνας. Μας επιστρέφει στην πραγματικότητα και μας θυμίζει πως η ανεμελιά του καλοκαιριού δεν διαρκεί για πάντα. Μας θυμίζει πως ο χειμώνας παραμονεύει και θα είναι δύσκολος. Χρειάζεται σύνεση, υπομονή και επιμονή. Να μην υποκύπτουμε στις ερινύες που τάζουν αυτά που μας οδήγησαν ως εδω. Να βάλουμε και τις κόκκινες γραμμές μας. Αλλά κοιτώντας το συλλογικό και όχι το ατομικό. Την πατρίδα μας δεν πρέπει να τη χαρίσουμε σε κανέναν και κυρίως σ'αυτούς που την πούλησαν και την πουλούν καθημερινά.
Καλό φθινόπωρο σε όλους και ας ελπίσουμε τα κίτρινα φύλλα να αργήσουν να γεμίσουν τις αυλές μας.